Author: admin

Vanuit Tallinn ben je zo in Helsinki. Met een cruiseboot duurt het slechts twee uur en je staat midden in de stad. Jans, Titia, Gerard, Tanja, Hilly en ik stapten dus, breiwerk in de tas, graag in voor een dagtripje. De bootreis op zich was al een belevenis. Ik begreep als snel dat ik beter een wat strakker rokje had kunnen kiezen voor deze reis. De zonsondergang op de terugreis was prachtig, maar Gerard’s kapsel heeft het niet overleefd. De meeste Finse reizigers slepen gigantische hoeveelheden drank mee, want dat is in Estland is veel goedkoper en bovendien betalen ze er zo geen belasting over. De reis betaalt zichzelf en ze houden er waarschijnlijk meer aan over dan een kater.

From Tallinn you can easily hop over to Helsinki. With a cruise boot it takes about two hours before they drop you in the center of town. Jans, Titia, Gerard, Tanja and Hilly, with our knitting in our bags, took the ferry for a day trip. The trip aslo was an adventure. I soon understood that I had better choosen a tighter skirt for this trip. The sunset on the way back was beautiful, but Gerard’s hairdo did not survive. Most of the Finnish travellers take huge amounts of booze, as it is so much cheaper in Estonia and they also don’t pay any tax on alcohol this way. The trip pays itself this way and they probably end up with more than an hangover.

Helsinki is een prachtige stad. Het weer werkte mee, lekker warm, dus het werd een genoeglijk lui dagje. Lekker slenteren over de boulevard en het marktje, iets eten, drankjes drinken, een toertje breien. Zalig! Er waren diverse kraampjes met breiwerk en ééntje met wat wol, maar de prijzen zijn veel hoger dan in Estland en het aanbod is niet echt interessant. Maar wij zijn zo langzamerhand best verwende breiers.

Helsinki is a wonderful city. The weather was so sunny, very warm, so it became a nice lazy day. Strolling over the boulevard and the little market, eating something, drinking, knitting a few rows. Great! There were several stands with knitted stuff and one with wool, but the prices are so much higher than in Estonia and they don’t offer really interesting stuff. Or is it that we become more and more spoiled?

Het was een Finse feestdag, dus er speelden bandjes. Gerard, die erg goed bleek in het claimen van tafeltjes met goed uitzicht, bezorgde ons een plekje met uitzicht op het podium. Hij kreeg lachstuipen vanwege de zinsnedes die hij in de teksten ontwaarde. Hij heeft andere associaties met ‘Fire in my bush’ en ‘Fist of fire’ dan de dansende mensen en kinderen voor het podium. K3 voor volwassenen. En dat terwijl hij net de betekenis van het veel door ons gebruikte zinnetje  ‘Lekker hoor!’ had geleerd. Ja, spreek het maar even hardop uit……

It was a Finnish national holiday, so there were some bands that played music. Gerard, who proofed to be very good in claiming tables with a view, found us a place with a view on the stage. He rolled over the floor with laughter when he heard some of the texts. He has different associations with lines as ‘Fire in my bush’ and ‘Fist of fire’ as the dancing adults and children in front of the stage. K3 (Belgium threesome that sing songs for little children) for adults. And he had only recently learned the true meaning of the sentence we use so often ‘Lekker hoor’, which means that we like something and is not related to prostitution.

Tanja en Hil, bedankt voor de foto’s!
Tanja and Hil, thanks for the photos!

Verleden jaar deelden ze al een kamer en voor de tweede Estland-reis waren Jans en Ingeborn wilden ze dat weer. Want ze hadden heel wat bij te kletsen en Jans is nogal breedsprakig en dan is zo’n week zo om. Wij vonden dat allemaal heerlijk, want Jans is een scheet, maar ze heeft nog wel eens wat. Ze is gewoon erg bewerkelijk, ook al beweert ze zelf van niet. Vooral het door de douane loodsen van Jans valt niet mee. Ingeborn had haar tijdens het pakken horen zeggen dat ze haar (omvangrijke) beautycase in haar koffer had gedaan, dus ze dacht dat Jans vloeistofvrij het land uit kon. Maar nee, de paraplu die ze overdwars het scanhokje in stuurde, blokkeerde het hele systeem, maar kon niet voorkomen dat ze haar liters schoonheidsmelkjes uit haar handbagage moest lozen.

Last year they shared a room and for the second trip to Estonia Jans and Ingeborn definitely wanted to do that again. It takes a lo of time to chat about everything that happened last year and as Jans is a woman who needs a lot of words to get her point across a week is not that much. We loved that idea, because Jans is adorable, but also a hand full. She just needs lots of attention, even though she herself says she is easy. Especially getting Jans through customs on the airport is not easy at all. Ingeborn heard her say that she put her (gigantic) beautycase in her suitcase, so she thought Jans was able to leave the country fluidless. But no, the embrella that she send vertically into the scanning equipment blocked the whole system, but could not prevent that she had to get rid of liters beauty milk from her hand luggage.  

Wat zullen ze ervan hebben gedacht bij de receptie van ons hotel….. Van die grote groep luidruchtige Dutch Knitters willen er slechts twee in één kamer. Zeekanoër Inge en apple shaped Jans. Je zou er haast iets van gaan denken. En dan krijg je van Inge dan ook nog vrolijk de bedfoto’s toegemailt. Stel je er niet te veel van voor, de foto’s van de aankopen op bed dus. En van Jans’ onhandig te vervoeren fotopaneel met Ella’s kousenvoeten, dat iedereen behalve zijzelf heeft gedragen. Zo breit ze ook haar shawltje van rode cashmere en KidSilk Haze. Zachtjes zingend zit ze naast je te breien, maar bij iedere gevallen steek krijg je haar breiwerk direct in je handen gedrukt.

What would the receptionists of our hotel have taught? Of this big and loud group of Dutch Knitters only two want to share a room together. Ingeborn who love sea kano sports and apple shaped Jans. Is there love in the air? And then Inge sends me their bed photos. Don’t think too much of that, it are just the photos of their purchases spread on the bed.  And of Jans’s difficult to carry along with you photo panel with Ella’s feet with stockings. Everyone in the group carried this object, except for Jans. This is also the way she knits her shawl of red cashmere and KidSilk Haze. Softly singing she sits next to you knitting, but as soon as she drops the first stitch you are the one that continues knitting.

Op Kihnu was Inge het even zat, dus trok Jans tijdelijk bij Lennie in. Len deed haar best, maar was blij dat na Kihnu Inge Jans weer nam. Want hoe onwaarschijnlijk de combi ook is, ze kunnen elkaar toch niet missen tijdens hun Estlandse reisjes.

On Kihnu Inge had enough of Jans, so Jans temporarily shared a room with Lennie. Len did all she could, but was happy that after Kihnu Inge took Jans under her wings again. However unlikely the combination of these two is, they can’t do without each other on their Estonian trips.

Bedfoto’s van de andere reisgenoten volgen nog…..
Bed photos of the other participants will follow……

Gerard van IKnit London, één van de reisgenoten naar Estland, besloot dat zijn Life and Knitting zo verweven met elkaar zijn dat hij dat ook met zijn lijf duidelijk moest maken middels een tattoo. Wat hij met de tattoo op zijn been (man met vinger in de ‘bum’) duidelijk wil maken, dat willen we niet weten, maar de Haapsalu kantbreiwerk-tattoo op zijn arm is prachtig. In  de eerste tattoo-shop in Tallinn weigerde men aan zijn verzoek tegemoet te komen, maar de man in de tweede shop meldde dat hij het maar gek vond en maakte er vervolgens iets moois van. Het patroon, Lily of the Valley (Maikell in het Ests), is afkomstig van een shawl die Gerard kocht in het Rahva Museum in Tartu. De shawl is gebreid door de getalenteerde breister Liina, bekend van haar blog en onder de Ravelry naam Rees. Ze had niet kunnen denken tijdens het breien van de shawl dat ze hiermee Gerard zou inspireren het patroon te vertalen naar een tattoo.

Gerard van IKnit London, one of the travelling companions to Estonia, decided that his Life and Knitting are so intertwined that he better express that fact with his body (body is lijf in Dutch language) too – with a tattoo. What he wanted to express with the tattoo on his leg (man with finger in the bum), that we don’t want to know, but the Haapsalu lace knitting tattoo on his arm is beautiful. In the first tattoo shop in Tallinn they refused to make the tatttoo, but in the second one the man said that he thought it to be weird but then made it so nicely. The pattern, Lily of the Valley (Maikell in Estonian language), is from a shawl Gerard bought in Rahva Museum in Tartu. The shawl is knitted by the talented knitter Liina, also known from her blog and by her Ravelry naamen Rees. She never could have thought that her shawl would inspire Gerard to make the pattern into a tattoo……

Best heet was het, in Estland toen wij er waren. Acht dagen op Birkies en amper een jas aangehad. En dan zoek je verkoeling. Met een biertje (ja, dat is Titia met dat hele grote glas) en desnoods met je voeten even lekker in de fontein in Haapsalu. Van de acht dagen maar liefst zes dagen superzomerweer, zalig!

It was quite hot in Estonia when we were there. Eight days on Birkies and I wore a coat only a few times. That makes you long for some coolness. Maybe a beer (yes, that is Titia with that huge glass) or you can even dip your feet in the fontain in Haapsalu. On eight days six day of super summer weather, wonderful!

Bedankt Hil en Lennie voor het gebruik van de foto. Thanks Hil and Lennie for using the photo.

Niet alleen ik zie onze reis naar Estland als een inspiratiebron voor het schrijven van blogs, ook de andere reisgenoten vertellen op hun blog, Facebook and Twitter hoe geweldig ze het hebben gehad. Ga er maar eens lekker voor zitten…..

I’m not the only one that is inspired by our yourney to Estonia for writing blogs, the other companions too tell on their blogs, Facebook and Twitter how much they have enjoyed them selves. Take your time to check them out……

• Gerard’s Blog – Gerard’s Facebook (IKnit London)
• Tanja’s Facebook
• Eirwen’s Site
• Anke’s Site part I – part II – part III (part IV komt snel – will be there soon)
• Monika’s Blog
• Signe’s Blog 
• Liina’s Blog (Rees on Ravelry)

Om de inhoud van Facebook te gebruiken, moet je zijn ingelogd bij Facebook. To see the content on Facebook, you have to be logged in on Facebook.

‘Pyjama-parties verplicht’, mailde ik Gerard van IKnit, nadat hij had aangegeven dat hij ook wel mee wilde met The Dutch Knitters naar Estland. Dat mocht natuurlijk, mits hij zich strict aan de regels houdt. ‘Oeps, ik draag geen pyjama’, mailde hij terug. Van die mededeling schrok onze Corry zich rot. Ze is niet zo veel gewend. Dus dacht ze het op te lossen door voor Gerard een oer-Hollandse Zeeman-pyama te kopen. Het geschenk werd aanvaard, maar aan de blik van Gerard zagen we al dat het niet zo goed viel. Beetje ijdel hè.

‘Pyjama parties are obligatory’, I mailed Gerard of IKnit, after he had announced that he wanted to join The Dutch Knitters to Estonia. Of course he could, provided that he strictly obeyed the rules. ‘Oops, I don’t wear pyjamas’, he mailed back. This announcement gave our Corry a real fright. She is not accustomed to this. So she thought she could solve this problem for Gerard by buying him very Dutch Zeeman pyjamas. The gift was accepted, but his expression told us that it didn’t really go down well. A bit of a vain creature, isn’t he?

Dus de pyjama werd steevast door Gerard  ‘vergeten’, maar braaf door ons allen achter zijn kont aangedragen naar alle kamers waar we bij elkaar kwamen voor een wijntje aan het eind van de dag. Het symbool van burgertruttigheid zag zo bijna al onze kamers, iets wat meer over ons drankgedrag zegt dan over de reisrustigheid van de gemiddelde pyjama. Maar er moest wodka uit diverse minibars aan te pas komen om Gerard zo gek te krijgen het ding aan te trekken en ook nog op Tanja’s huurfiets plaats te nemen. Die fiets had trouwens toch al wat meegemaakt. Hij had immers al met Tanja in strak minirokje en Wodka-bidon door Tallinn gereden.

So the pyjamas were ‘forgotten’ every single time by Gerard, but we kept dragging them with us to every room in which we gathered for a glass of wine at the end of the day. This symbol of conventionality saw almost all our rooms, which says more about our drinking habits than about the average pyjama’s fondness of travelling. But it took several bottles of vodka from more than one mini bar to get Gerard crazy enough to put them on and also mount Tanja’s rental bike. That bike had been through a lot already. For Tanja had already been riding around Tallinn on this bike wearing a tight mini skirt and a bottle of Vodka secured to the handlebars.

Thuis doe ik de ronde op Ravelry en wie schetst mijn verbazing? De pyjama-look is blijkbaar in! DutchJan staat tijdens de modebiennale trots op de foto met een hemd dat griezelig veel gelijkenis vertoont met de pyjama van Gerard. Monika had blijkbaar al door dat de pyjama aan een mode-come back toe is, want zij had vanaf het begin al een oogje op de pyjama. De Estlandse winters zijn bitterkoud en dan kan een Ests meisje snakken naar een gezellig flanellen huispak. Dus Tanja pakte de pyjama feestelijk in en bood ‘m tijdens het afscheidsdiner aan Monika aan. Zo kan Monika tenminste modebewust haar bedje in.

Back home I checked out Ravelry and to my utter amazement I discovered that the pyjama-look appears to be hot!  At the Fashion Biennale DutchJanis posing for a photo in a shirt that looks suspiciously like Gerard’s pyjamas. Monika must have known that the pyjamas are in for a come back because she had her eye on them from the beginning. The Estonian winters are bitterly cold and that’s the moment that an Estonian girl would give anything for some comfortable flannel pyjamas. So Tanja wrapped them up nicely and offered them to Monika during the farewell party. At least now Monika can turn in fashion-consciously.

Tanja en Jan, bedankt voor het gebruik van de  foto’s!
Tanja en Jan, thanks for using the photos!

De mooiste en bijzonderste KIP-dag ooit was voor mij die op het eilandje Kihnu in Estland. Monika had het evenement officieel aangekondigd op de WW KIP-day site. Maar het was Pinkster en dat wordt in tegenstelling tot veel andere gebieden in Estland wél gevierd op het eilandje. Maar de lokale breisters kwamen toch, allemaal in de traditionele rood gestreepte rok met schortje en Ella zelfs met prachtige kousen. Ze was met die kousen al op de foto gezet voor de fototentoonstelling van Anne Helene Gjelstad, maar wilde voor ons haar rok best nog eens wat hoger optrekken. Op dat moment werd het lieve gesloten gezichtje opeens een zeer guitig en ondeugend bekkie.

Ondeugend was ook Leili, die lekker midden tussen ons in en aan de voeten van Gerard ging zitten breien. “Ze kon het op haar kontje doen”, zou mijn schoonmoeder Greetje zeggen die deze uitdrukking meestal bewaart voor de ergste k*t-klussen die je zittend kan uitvoeren. Zo beschouw ik althans haar manier om ons vliegvrij te houden, ze ving ze in een zakje en vertelde dat dat een populair kampioenschap is op Kihnu. Zoveel is er blijkbaar nu ook weer niet te doen op Kihnu. Eirwen werd ingezet om het zakje dicht te houden met haar voet. Leili was lichtelijk verbijsterd over de twee sokken toe-up op één rondbreinaald van Saskia. Het werd grondig en aan het lijf onderzocht. Na Saskia geleerd te hebben hoe je de muggen van je rug houdt en zich met het beetje Engels dat ze machtig is, door Gerard’s patroon heen te hebben gewerkt, verstevigde ze de banden met hem nog meer door hem te bedanken voor zijn cadeautje met een dikke zoen. Helaas waren de camera’s te laat, maar de blik van Leili vlak erna is vastgelegd. En Gerard kreeg een ontzettend lief kaartje van haar.

Zo brachten we de middag genoeglijk door, genieten van het lekkere weer, het gezelschap van de Kihnu-breiers en hier en daar een mug wegmeppend. Ella had warm zelfgebakken brood mee, dat heerlijk smaakte. Wij hadden dropjes, Wilhelmina-pepermunten en speculaas. Een kom met ijswater ging van mond tot mond. Ella had voor ons ieder een boekenlegger geweven, zo’n lief cadeautje, dat we massaal besloten het als armbandje te dragen. Leili vond de Gelderse mutsen van Anke haar ook beeldig staan. Jans legde haar geliefde breiwerkje twee tellen neer om te kletsen met wat jongelui die totaal niet verbaasd waren dat we daar zaten te breien met de lokale breisters in traditionele kleding. De jongste Kihnu-breister breide een bullet proof trui, vertelde ze lachend. Strak, stevig breiwerk. Tot onze verbazing kwamen we haar ook weer tegen op de boot naar het vastenland, dit keer in een matrozenpakje.

Groot nieuws. Voor mij tenminste wel, want als je nog nooit een boek hebt geschreven en dat wel altijd al één van je levensdoelen was, is dat niet niks. Verleden jaar december ontstond het idee. We wisten direct waar het over moest gaan, Estlandse wanten. Want die zijn zó gevarieerd en mooi, zó leuk, dat iedere breier in Nederland en daar buiten, daar kennis van moet nemen,… vinden wij.

Big news. At least for me because if you have never written a book and nevertheless make it one of the goals in your life, that is not to be sneezed at. December last year the idea struck us. We knew immediately what the subject would be, Estonian mittens. For those mittens are só varied and beautiful, só nice, that every knitter in The Netherlands and abroad, should take note,… that is what we think.
De gang naar de uitgever leverde weinig op. Ze stelden allerlei eisen aan de inhoud en als je ons een beetje kent, weet je dat The Dutch Knitters stronteigenwijs zijn en alles zélf willen bepalen. We hebben een duidelijk beeld voor ogen waar we in geloven, en zo moet het worden. Dus we hebben zelf maar een drukker gezocht en eentje gevonden in hartje Amsterdam op de Prinsengracht, in de straat waar mijn moeder, opa en oma woonden. Als dat geen goed voorteken is… Uitgeven in eigen beheer, dus we doen vrijwel alles zelf, ontwerpen, breien, schrijven, stylen, fotograferen, promoten, distributie, layouten enzovoorts. Een bult werk. En passant leerden we er allebei een paar beroepen bij. En de deadline is begin oktober.

Our visit to the publisher’s was rather unproductive. They made many demands about the contents of the book and anyone who knows us a little, knows that The Dutch Knitters are pig-headed and want to decide everything themselves. We have a clear view of what we believe in and that is how it is supposed to be. So we decided to look for our own printer and found one in the centre of Amsterdam at the Prinsengracht, in the street were my mother, grandfather and grandmother lived. If that’s not a good sign… Publishing a book at one’s own means that we do almost everything ourselves, designing, knitting, writing, styling, taking photographs, promotion, distribution, lay-out, etc. Lots and lots of work. In passing we both learned a few new trades. And the deadline is the beginning of October.

Gelukkig zijn we al jaren bezig met vooronderzoek. Stapels oude en nieuwe boeken over Estlands breien vullen onze werkkamers. Tig wanten zijn al gebreid en we geven al jaren workshops over dit onderwerp. Tiina Meeri leerde ons in 2010 tijdens de eerste Estlandreis nog wat extra traditionele opzetten en randjes. De studieweek afgelopen juni in Estland zette beslist de puntjes op de i. Breien met Kihnu Roosi en Ella was ongelooflijk leerzaam. Nu hebben we écht gezien hoe de door de wol geverfde breiers de wanten breien. We bekeken een week lang iedere want die we tegen kwamen. We gingen naar het Eesti Rahva Museum, waar we niet alleen alle wanten in de permanente collectie bekeken, maar ook vele uren doorbrachten in het depot, waar we met witte katoenen handschoentjes de oudste en kwetsbaarste wanten en fragmenten mochten onderzoeken. Twee Dutch Knitters en Monika, onze lieve breivriendin, die ons met raad en daad bijstond.

Fortunately, we have been doing research for years. Stacks of old and new books about Estonia fill up our studies. Loads of mittens were knit and we have been giving workshops about this subject for a couple of years. Tiina Meeri taught us some additional traditional cast-ons and edges during our first trip to Estonia. The study week in Estonia last June definitely dotted the i’s and crossed the t’s. Knitting with Kihnu Roosi and Ella was incredibly instructive. That is when we really saw with our own eyes how the dyed-in-the-wool knitters knit their mittens. We examined every mitten we saw in that week. We went to the Eesti Rahva Museum, were we did not only see the permanent collection but also spent many hours in the depot, where we were allowed to examine the oldest and most delicate mittens and remains, wearing white cotton gloves. Two Dutch Knitters and Monika, our dear knitting friend, who advised and assisted us.

Zijn jullie benieuwd? Meer dan een stapeltje boordjes van elf wanten en twee polswarmers geven we nog niet vrij. Het boek zal eind oktober worden gepubliceerd. We kunnen niet wachten…..

Curious? A stack of cuffs of eleven mittens and two wrist-warmers are all we will show right now. The book will be published at the end of October. We can hardly wait….

Krankzinnig vroeg moesten we op het vliegveld zijn, want ons vliegtuig vertrok om 6.40 uur. En als je dan je wekker op 4.30 in plaats van 3.30 uur zet, heb je een behoorlijk probleem. Maar Hil, praktisch als altijd, viste me toen ik na tien minuten nog niet in de hal verscheen poedelnaakt (ik dan hè) uit de douche op mijn kamer en had me in slechts vier minuten in de kleren en volledig gepakt. Ze heeft het getimed. Klokslag tien uur stapte ik uit de taxi voor mijn huisdeur waar ik nu heerlijk zit bij te komen van het geweldige avontuur met het abrupte einde. Toch wel lekker zo’n uurtje extra slapen, maar lieve reisgenoten, ik beloof jullie dat ik er geen gewoonte van ga maken. Hil, bedankt hè!

We zullen jullie mee laten genieten van alles wat we hebben meegemaakt, zie net dat ik 1634 foto’s heb gemaakt.

Very early we had to be at the airport, as our plane left at 6.40 h. When you made the mistake to put your alarm on 4.30 instead of 3.30 h. you have a problem. But Hil, practical as ever, push me totally naked out of the shower on my room (the naked one was me) and had me dressed and fully  packed in only four minutes. She counted the minutes. Exactly at ten o’clock the taxi stopped for the door of my home and now I’m recovering from our amazing adventure with the sudden end. Well, I liked the extra hour sleep, but I promise my traveling companions never to do this again. Hil, thanks!

We will show your what we experienced, I just saw I have made 1634 photos.

Morgen om half vier gaat de wekker, terug naar Nederland. Na veel te veel laatste drankjes volgt het afscheid van Eirwen, Monika en Gerard die zich van zijn meest beminnelijke kant heeft laten zien. In pyjama en op een fiets. Maar over die gênante toestand later meer…..

Tomorrow the wake up call will be at 4.30, back to the Netherlands. After too many last drinks there is the farewell from Eirwen, Monika and Gerard, who has been a darling all the time. In pyjamas on a bike. I will update you about this embarresing situation soon.