Kihnu-KIP

De mooiste en bijzonderste KIP-dag ooit was voor mij die op het eilandje Kihnu in Estland. Monika had het evenement officieel aangekondigd op de WW KIP-day site. Maar het was Pinkster en dat wordt in tegenstelling tot veel andere gebieden in Estland wél gevierd op het eilandje. Maar de lokale breisters kwamen toch, allemaal in de traditionele rood gestreepte rok met schortje en Ella zelfs met prachtige kousen. Ze was met die kousen al op de foto gezet voor de fototentoonstelling van Anne Helene Gjelstad, maar wilde voor ons haar rok best nog eens wat hoger optrekken. Op dat moment werd het lieve gesloten gezichtje opeens een zeer guitig en ondeugend bekkie.

Ondeugend was ook Leili, die lekker midden tussen ons in en aan de voeten van Gerard ging zitten breien. “Ze kon het op haar kontje doen”, zou mijn schoonmoeder Greetje zeggen die deze uitdrukking meestal bewaart voor de ergste k*t-klussen die je zittend kan uitvoeren. Zo beschouw ik althans haar manier om ons vliegvrij te houden, ze ving ze in een zakje en vertelde dat dat een populair kampioenschap is op Kihnu. Zoveel is er blijkbaar nu ook weer niet te doen op Kihnu. Eirwen werd ingezet om het zakje dicht te houden met haar voet. Leili was lichtelijk verbijsterd over de twee sokken toe-up op één rondbreinaald van Saskia. Het werd grondig en aan het lijf onderzocht. Na Saskia geleerd te hebben hoe je de muggen van je rug houdt en zich met het beetje Engels dat ze machtig is, door Gerard’s patroon heen te hebben gewerkt, verstevigde ze de banden met hem nog meer door hem te bedanken voor zijn cadeautje met een dikke zoen. Helaas waren de camera’s te laat, maar de blik van Leili vlak erna is vastgelegd. En Gerard kreeg een ontzettend lief kaartje van haar.

Zo brachten we de middag genoeglijk door, genieten van het lekkere weer, het gezelschap van de Kihnu-breiers en hier en daar een mug wegmeppend. Ella had warm zelfgebakken brood mee, dat heerlijk smaakte. Wij hadden dropjes, Wilhelmina-pepermunten en speculaas. Een kom met ijswater ging van mond tot mond. Ella had voor ons ieder een boekenlegger geweven, zo’n lief cadeautje, dat we massaal besloten het als armbandje te dragen. Leili vond de Gelderse mutsen van Anke haar ook beeldig staan. Jans legde haar geliefde breiwerkje twee tellen neer om te kletsen met wat jongelui die totaal niet verbaasd waren dat we daar zaten te breien met de lokale breisters in traditionele kleding. De jongste Kihnu-breister breide een bullet proof trui, vertelde ze lachend. Strak, stevig breiwerk. Tot onze verbazing kwamen we haar ook weer tegen op de boot naar het vastenland, dit keer in een matrozenpakje.