In het prachtige Boedapest in Hongarije waar Jan en ik afgelopen najaar waren, vond ik een kerk waar op ieder altaar minstens één kanten kleedje lag. Soms waren ze wat gehavend, maar wel schoon en de meeste zelfs geblocked of gesteven. Vaak stond er een gezellige bloempot met een kwijnend plantje op. Slechts één ervan was gebreid, de rest was frivolité, geklost of gehaakt. Ondanks de gaten vind men het blijkbaar de moeite waard om de gehavende kleedjes te laten liggen. De doodstille verlaten kerk zelf was ook toe aan wat onderhoud, maar het vervallen interieur in combinatie met het hagelwitte handwerk dat je overal zag, maakte de ervaring om er rond te lopen tot een mysterieuze ervaring met een huiselijk tintje.
In beautiful Boedapest in Hungary where Jan and I spend some time this autumn, I found a church where on every altar some lacy doilies were placed. Some were a bit damaged, but all were clean or even blocked or starched. Often a cosy flower pot with a sickly plant was placed on it. Only one was knitted, the rest was tatted, bobbin lace or crocheted. Despite the holes they obviously think it worth while to keep the damaged doilies. The mouse-still and deserted church itself could use some maintenance too, but the badly maintained interieur in combination with the snow-white doilies that were everywhere, made the walk through the church there into a mysterieus experience with a domestic touch.
In een paar antiekwinkeltje vond ik nog drie mooie gebreide kleedjes voor een habbekrats. Maar in de musea is men meer gericht op de kleurrijke Hongaarse borduursels en volksdrachten. In een vitrine in het historisch museum ontdekte ik een breirol, netjes opgerold en met herkenbare patroontjes.
In a few antique stores I found three nicely knitted doilies, real bargains. But in the musea you find mainly the colourful Hungarian embroidery and folk costums. In the show case of the historical museum I found a knitting sampler, neatly rolled and with patterns I could recognize.
Leave a Reply