Month: June 2011

‘Pyjama-parties verplicht’, mailde ik Gerard van IKnit, nadat hij had aangegeven dat hij ook wel mee wilde met The Dutch Knitters naar Estland. Dat mocht natuurlijk, mits hij zich strict aan de regels houdt. ‘Oeps, ik draag geen pyjama’, mailde hij terug. Van die mededeling schrok onze Corry zich rot. Ze is niet zo veel gewend. Dus dacht ze het op te lossen door voor Gerard een oer-Hollandse Zeeman-pyama te kopen. Het geschenk werd aanvaard, maar aan de blik van Gerard zagen we al dat het niet zo goed viel. Beetje ijdel hè.

‘Pyjama parties are obligatory’, I mailed Gerard of IKnit, after he had announced that he wanted to join The Dutch Knitters to Estonia. Of course he could, provided that he strictly obeyed the rules. ‘Oops, I don’t wear pyjamas’, he mailed back. This announcement gave our Corry a real fright. She is not accustomed to this. So she thought she could solve this problem for Gerard by buying him very Dutch Zeeman pyjamas. The gift was accepted, but his expression told us that it didn’t really go down well. A bit of a vain creature, isn’t he?

Dus de pyjama werd steevast door Gerard  ‘vergeten’, maar braaf door ons allen achter zijn kont aangedragen naar alle kamers waar we bij elkaar kwamen voor een wijntje aan het eind van de dag. Het symbool van burgertruttigheid zag zo bijna al onze kamers, iets wat meer over ons drankgedrag zegt dan over de reisrustigheid van de gemiddelde pyjama. Maar er moest wodka uit diverse minibars aan te pas komen om Gerard zo gek te krijgen het ding aan te trekken en ook nog op Tanja’s huurfiets plaats te nemen. Die fiets had trouwens toch al wat meegemaakt. Hij had immers al met Tanja in strak minirokje en Wodka-bidon door Tallinn gereden.

So the pyjamas were ‘forgotten’ every single time by Gerard, but we kept dragging them with us to every room in which we gathered for a glass of wine at the end of the day. This symbol of conventionality saw almost all our rooms, which says more about our drinking habits than about the average pyjama’s fondness of travelling. But it took several bottles of vodka from more than one mini bar to get Gerard crazy enough to put them on and also mount Tanja’s rental bike. That bike had been through a lot already. For Tanja had already been riding around Tallinn on this bike wearing a tight mini skirt and a bottle of Vodka secured to the handlebars.

Thuis doe ik de ronde op Ravelry en wie schetst mijn verbazing? De pyjama-look is blijkbaar in! DutchJan staat tijdens de modebiennale trots op de foto met een hemd dat griezelig veel gelijkenis vertoont met de pyjama van Gerard. Monika had blijkbaar al door dat de pyjama aan een mode-come back toe is, want zij had vanaf het begin al een oogje op de pyjama. De Estlandse winters zijn bitterkoud en dan kan een Ests meisje snakken naar een gezellig flanellen huispak. Dus Tanja pakte de pyjama feestelijk in en bood ‘m tijdens het afscheidsdiner aan Monika aan. Zo kan Monika tenminste modebewust haar bedje in.

Back home I checked out Ravelry and to my utter amazement I discovered that the pyjama-look appears to be hot!  At the Fashion Biennale DutchJanis posing for a photo in a shirt that looks suspiciously like Gerard’s pyjamas. Monika must have known that the pyjamas are in for a come back because she had her eye on them from the beginning. The Estonian winters are bitterly cold and that’s the moment that an Estonian girl would give anything for some comfortable flannel pyjamas. So Tanja wrapped them up nicely and offered them to Monika during the farewell party. At least now Monika can turn in fashion-consciously.

Tanja en Jan, bedankt voor het gebruik van de  foto’s!
Tanja en Jan, thanks for using the photos!

De mooiste en bijzonderste KIP-dag ooit was voor mij die op het eilandje Kihnu in Estland. Monika had het evenement officieel aangekondigd op de WW KIP-day site. Maar het was Pinkster en dat wordt in tegenstelling tot veel andere gebieden in Estland wél gevierd op het eilandje. Maar de lokale breisters kwamen toch, allemaal in de traditionele rood gestreepte rok met schortje en Ella zelfs met prachtige kousen. Ze was met die kousen al op de foto gezet voor de fototentoonstelling van Anne Helene Gjelstad, maar wilde voor ons haar rok best nog eens wat hoger optrekken. Op dat moment werd het lieve gesloten gezichtje opeens een zeer guitig en ondeugend bekkie.

Ondeugend was ook Leili, die lekker midden tussen ons in en aan de voeten van Gerard ging zitten breien. “Ze kon het op haar kontje doen”, zou mijn schoonmoeder Greetje zeggen die deze uitdrukking meestal bewaart voor de ergste k*t-klussen die je zittend kan uitvoeren. Zo beschouw ik althans haar manier om ons vliegvrij te houden, ze ving ze in een zakje en vertelde dat dat een populair kampioenschap is op Kihnu. Zoveel is er blijkbaar nu ook weer niet te doen op Kihnu. Eirwen werd ingezet om het zakje dicht te houden met haar voet. Leili was lichtelijk verbijsterd over de twee sokken toe-up op één rondbreinaald van Saskia. Het werd grondig en aan het lijf onderzocht. Na Saskia geleerd te hebben hoe je de muggen van je rug houdt en zich met het beetje Engels dat ze machtig is, door Gerard’s patroon heen te hebben gewerkt, verstevigde ze de banden met hem nog meer door hem te bedanken voor zijn cadeautje met een dikke zoen. Helaas waren de camera’s te laat, maar de blik van Leili vlak erna is vastgelegd. En Gerard kreeg een ontzettend lief kaartje van haar.

Zo brachten we de middag genoeglijk door, genieten van het lekkere weer, het gezelschap van de Kihnu-breiers en hier en daar een mug wegmeppend. Ella had warm zelfgebakken brood mee, dat heerlijk smaakte. Wij hadden dropjes, Wilhelmina-pepermunten en speculaas. Een kom met ijswater ging van mond tot mond. Ella had voor ons ieder een boekenlegger geweven, zo’n lief cadeautje, dat we massaal besloten het als armbandje te dragen. Leili vond de Gelderse mutsen van Anke haar ook beeldig staan. Jans legde haar geliefde breiwerkje twee tellen neer om te kletsen met wat jongelui die totaal niet verbaasd waren dat we daar zaten te breien met de lokale breisters in traditionele kleding. De jongste Kihnu-breister breide een bullet proof trui, vertelde ze lachend. Strak, stevig breiwerk. Tot onze verbazing kwamen we haar ook weer tegen op de boot naar het vastenland, dit keer in een matrozenpakje.

Groot nieuws. Voor mij tenminste wel, want als je nog nooit een boek hebt geschreven en dat wel altijd al één van je levensdoelen was, is dat niet niks. Verleden jaar december ontstond het idee. We wisten direct waar het over moest gaan, Estlandse wanten. Want die zijn zó gevarieerd en mooi, zó leuk, dat iedere breier in Nederland en daar buiten, daar kennis van moet nemen,… vinden wij.

Big news. At least for me because if you have never written a book and nevertheless make it one of the goals in your life, that is not to be sneezed at. December last year the idea struck us. We knew immediately what the subject would be, Estonian mittens. For those mittens are só varied and beautiful, só nice, that every knitter in The Netherlands and abroad, should take note,… that is what we think.
De gang naar de uitgever leverde weinig op. Ze stelden allerlei eisen aan de inhoud en als je ons een beetje kent, weet je dat The Dutch Knitters stronteigenwijs zijn en alles zélf willen bepalen. We hebben een duidelijk beeld voor ogen waar we in geloven, en zo moet het worden. Dus we hebben zelf maar een drukker gezocht en eentje gevonden in hartje Amsterdam op de Prinsengracht, in de straat waar mijn moeder, opa en oma woonden. Als dat geen goed voorteken is… Uitgeven in eigen beheer, dus we doen vrijwel alles zelf, ontwerpen, breien, schrijven, stylen, fotograferen, promoten, distributie, layouten enzovoorts. Een bult werk. En passant leerden we er allebei een paar beroepen bij. En de deadline is begin oktober.

Our visit to the publisher’s was rather unproductive. They made many demands about the contents of the book and anyone who knows us a little, knows that The Dutch Knitters are pig-headed and want to decide everything themselves. We have a clear view of what we believe in and that is how it is supposed to be. So we decided to look for our own printer and found one in the centre of Amsterdam at the Prinsengracht, in the street were my mother, grandfather and grandmother lived. If that’s not a good sign… Publishing a book at one’s own means that we do almost everything ourselves, designing, knitting, writing, styling, taking photographs, promotion, distribution, lay-out, etc. Lots and lots of work. In passing we both learned a few new trades. And the deadline is the beginning of October.

Gelukkig zijn we al jaren bezig met vooronderzoek. Stapels oude en nieuwe boeken over Estlands breien vullen onze werkkamers. Tig wanten zijn al gebreid en we geven al jaren workshops over dit onderwerp. Tiina Meeri leerde ons in 2010 tijdens de eerste Estlandreis nog wat extra traditionele opzetten en randjes. De studieweek afgelopen juni in Estland zette beslist de puntjes op de i. Breien met Kihnu Roosi en Ella was ongelooflijk leerzaam. Nu hebben we écht gezien hoe de door de wol geverfde breiers de wanten breien. We bekeken een week lang iedere want die we tegen kwamen. We gingen naar het Eesti Rahva Museum, waar we niet alleen alle wanten in de permanente collectie bekeken, maar ook vele uren doorbrachten in het depot, waar we met witte katoenen handschoentjes de oudste en kwetsbaarste wanten en fragmenten mochten onderzoeken. Twee Dutch Knitters en Monika, onze lieve breivriendin, die ons met raad en daad bijstond.

Fortunately, we have been doing research for years. Stacks of old and new books about Estonia fill up our studies. Loads of mittens were knit and we have been giving workshops about this subject for a couple of years. Tiina Meeri taught us some additional traditional cast-ons and edges during our first trip to Estonia. The study week in Estonia last June definitely dotted the i’s and crossed the t’s. Knitting with Kihnu Roosi and Ella was incredibly instructive. That is when we really saw with our own eyes how the dyed-in-the-wool knitters knit their mittens. We examined every mitten we saw in that week. We went to the Eesti Rahva Museum, were we did not only see the permanent collection but also spent many hours in the depot, where we were allowed to examine the oldest and most delicate mittens and remains, wearing white cotton gloves. Two Dutch Knitters and Monika, our dear knitting friend, who advised and assisted us.

Zijn jullie benieuwd? Meer dan een stapeltje boordjes van elf wanten en twee polswarmers geven we nog niet vrij. Het boek zal eind oktober worden gepubliceerd. We kunnen niet wachten…..

Curious? A stack of cuffs of eleven mittens and two wrist-warmers are all we will show right now. The book will be published at the end of October. We can hardly wait….

Krankzinnig vroeg moesten we op het vliegveld zijn, want ons vliegtuig vertrok om 6.40 uur. En als je dan je wekker op 4.30 in plaats van 3.30 uur zet, heb je een behoorlijk probleem. Maar Hil, praktisch als altijd, viste me toen ik na tien minuten nog niet in de hal verscheen poedelnaakt (ik dan hè) uit de douche op mijn kamer en had me in slechts vier minuten in de kleren en volledig gepakt. Ze heeft het getimed. Klokslag tien uur stapte ik uit de taxi voor mijn huisdeur waar ik nu heerlijk zit bij te komen van het geweldige avontuur met het abrupte einde. Toch wel lekker zo’n uurtje extra slapen, maar lieve reisgenoten, ik beloof jullie dat ik er geen gewoonte van ga maken. Hil, bedankt hè!

We zullen jullie mee laten genieten van alles wat we hebben meegemaakt, zie net dat ik 1634 foto’s heb gemaakt.

Very early we had to be at the airport, as our plane left at 6.40 h. When you made the mistake to put your alarm on 4.30 instead of 3.30 h. you have a problem. But Hil, practical as ever, push me totally naked out of the shower on my room (the naked one was me) and had me dressed and fully  packed in only four minutes. She counted the minutes. Exactly at ten o’clock the taxi stopped for the door of my home and now I’m recovering from our amazing adventure with the sudden end. Well, I liked the extra hour sleep, but I promise my traveling companions never to do this again. Hil, thanks!

We will show your what we experienced, I just saw I have made 1634 photos.

Morgen om half vier gaat de wekker, terug naar Nederland. Na veel te veel laatste drankjes volgt het afscheid van Eirwen, Monika en Gerard die zich van zijn meest beminnelijke kant heeft laten zien. In pyjama en op een fiets. Maar over die gênante toestand later meer…..

Tomorrow the wake up call will be at 4.30, back to the Netherlands. After too many last drinks there is the farewell from Eirwen, Monika and Gerard, who has been a darling all the time. In pyjamas on a bike. I will update you about this embarresing situation soon.

Even een kort blogje vanuit Estonia met de HTC mobiel op de hotelkamer. We hebben Kihnu Roosi ontmoet en zij, Ella en de andere breisters van eiland zijn geweldig. En we hebben met ze geKIPt! Mooier kan de KIP dag toch niet worden?

Just a short blog from Estonia made on the HTC mobile in de hotel room. We have met Kihnu Roosi. She, Ella and the other knitters of the island are amazing. And we have KIP-ed with them. This was the best KIP Day ever!

Nou, daar gaan we dan. Ingeborn, Jans, Saskia,  Corry, Lennie, Marnel, Anke,  Hilly ,Tanja, Titia, Gerard, Eirwen en ik. De bagage staat gepakt en de taxi naar Schiphol is besteld. Morgenvroeg start ons Estlandse avontuur 2011. Met een beetje geluk zijn we er al rond 13.00 uur in Tallinn en lopen we rond 14.00 het prachtig stadje in. s Avonds, net als verleden jaar, vieren we de start van de vakantie met het welkomstdinertje bij Kaerejaan aan het grote plein. De weersverwachting belooft goed weer. Wat hebben we er zin in!

So, there we go! Ingeborn, Jans, Saskia,  Corry, Lennie, Marnel, Anke, Hilly, Tanja, Titia, Gerard, Eirwen, and me. The luggage is packed and the taxi to airport Schiphol is ordered. Tomorrow morning early our Estonian adventure 2011 will start. With a bit of luck we  will be in Tallinn at 13.00h and in the old city at about 14.00h. In the evening, just like last year, we will celebrate the start of the holidays with the welcoming diner at Kaerejaan at the big square. The weather forecast promises good weather. We can’t wait!

Een paar jaar terug kreeg ze via Monika al de groeten van mij. Kihnu Roosi, een vrouw in klederdracht van tegen de tachtig van het eilandje Kihnu in het zuiden van Estland, is mijn idool. Ze is namelijk gewéldig. Wat haar ogen zien, maken haar handen. Borduurwerk, geweven stoffen, kaartgeweven banden, gehaakte randen, maar vooral veel breisels. Sokken, kousen, wanten, handschoenen enz. in wolwit garen met kleurrijke randen. Doorspekt met symboliek en van een ongelooflijk hoge kwaliteit. Inmiddels verschenen er al drie boeken over Kihnu Roosi en al het moois dat er uit haar handen is gekomen. Wat een schatje hè. 😉

A few years ago Monika said hello to her for me. Kihnu Roosi, a woman in traditional costum, nearly eighty years old on Kihnu island in the South of Estonia, is my idol. She is great. What her eyes see, her hand can make. Embroidery, woven fabrics, cardweaving, crocheted borders, but formost knitting. Socks, stockings, mittens, gloves etc. in wool white yarn with colourful borders. Stuffed with symbolic meaning and of incredible high quality. By now already three books have been written about Kihnu Roosi and all the beautfiul stuff she made. Ain’t she cute. 😉

Monika heeft geregeld dat we haar gaan ontmoeten. Haar ouderlijk huis vol met haar handwerk zal ze ons zelf laten zien en daarna leert ze ons de fijne kneepjes van breien zoals ze dat op Kihnu al sinds heugenis doen. Vrijdagmorgen gaan we vroeg op. Monika’s broer brengt ons in zijn busje van Tallinn naar de pond in Munalaiu Port die ons over zal zetten naar Kihnu. Daar zullen we met z’n allen in een truck worden gehesen die ons over het eiland zal rijden. Zien jullie in gedachten Jans al zitten, inclusief haar grote mooie kralenkettingen en zilverkleurig regenjassie? Misschien nog even een stopje bij de wolwinkel? Dan naar het museum voor de rondleiding en Roosi’s workshop.

Monika arrange that we could meet her. The house she was born in is now filled with her handicraft and she will lead us through the house herself . Afterwards she will learn us the details of how the Kihnu knitters knit for ages. Friday morning we will rise early. Monika’s brothter will bring us in his bus from Tallinn to the ferry in Munalaiu Port  that will bring us to Kihnu. There we will be put in a truck and droven over the island. Can you imagine Jans, with her big beads round her neck and her silver coloured raincoat? Maybe a stop at a yarn shop? Than straighton to the museum and Roosi’s workshop.

En laat het nu toevallig WWKIP-day zijn de volgende dag. Monika nodigt ons allen plus de breiers van Kihnu uit om samen te KIP-pen op het eiland. Het belooft de bijzonderste KIP-dag ooit te worden. De lokale radio en de krant zijn al ingeseind en wie weet…. wordt dit ook de eerste KIP-dag van Kihnu Roosi!

And such a coincidence, WWKIP-day will be the next day. Monika invited us all plus the knitters of Kihnu to KIP on the island. It will probably be the most remarkeble KIP Day ever. The local radio and the paper already know about our plans and who knows….. maybe this will be Kihnu Roosi’s first KIP Day!