Blog

Eén van de dorpjes in Letland dat de diepste indruk op mij heeft gemaakt en waar mijn breivrienden en ik inmiddels al twee keer hartelijk zijn ontvangen, is het katholieke Alsunga in de provincie Kurzeme (Koerland). We bewonderden er de kleurrijke kousen en polswarmers, gaven een workshop, genoten van de zang, we werden er in 2015 en 2016 in het traditionele kostuum gehesen en leerden er Sklandrauši (worteltaartjes) bakken. Het was dan ook geweldig om een aantal van deze mensen terug te zien aan het eind van de conferentie in het National History Museum in Riga. En hoe,… het hele dorp leek er wel te zijn, iedereen in de kleding van Alsunga, compleet met kousen, kroontjes, mutsjes, kralenpolsjes en een bruidskist meeslepend of onder de arm oude instrumenten, zoals doedelzakken van bont en leer. En wat een show maakten ze ervan! Niet alleen zang, dans en muziek, maar ook een toneelstuk waarin een vrouw van meisje tot bruid werd omgekleed onder luid geroep, gezang en zelfs geknok met textiele knotsen van de omstandstanders. Wat een kracht gaat er uit van zo’n groep mensen die met hartstocht en liefde zich bijna verliezen in hun spel. En daar zat ik zomaar bij op de eerste rij, knipogend naar de vrouwen die ik al kende.

Maar het leukste kwam nog. Na het optreden ontstond er, aangemoedigd door een glaasje Black Balsam, een spontaan feestje op de gang in het museum. Ze konden gewoon niet stoppen met zingen en spelen, dus ondanks de beperkte ruimte gingen al snel de voetjes van de vloer. Zelfs ik werd ten dans gevraagd, maar dat dit voetenwerk ging me ver boven de pet. Maar ik genoot van alles, jong en oud, allemaal in hun prachtige kleding en ze hadden er zin in. Kippenvel, want je weet, echter en authentieker dan zo kan het niet worden. Na verloop van tijd stopte de groep en vertrokken ze, nog steeds in hun klederdracht, naar de bus die hen terug bracht naar Alsunga. Bedankt en tot ziens!

One of the villages in Latvia that made the deepest impression on me and where my knitting friends and I were already twice received with a warm welcome, is the the Catholic village Alsunga in the region Kurzeme. We admired the colorful socks and wrist warmers, gave a workshop, enjoyed the singing, were dressed up in 2015 and 2016 in the traditional costume and learned how to back Sklandrauši (carrot cakes). It was so great to see some of these people again at the end of the conference at the National History Museum in Riga. And not just that… the whole town seemed to be there, everyone in the clothing of Alsunga, complete with stockings, crowns, hats, beaded wrist warmers and towing a bridal chest or having an ancient instrument such as bagpipe of fur and leather under the arm. And they really know how to make a real show of it! Not only singing, dancing and music, but also a play in which a girl is transformed into a bride by changing clothes, all done by the other women and men with loud voices, singing and even fake fighting with textile clubs. You can feel the power that such a group of people has, when they are almost lost in their play they perform with so much passion and love. And there I was just in the front row, winking at the women I knew.

But the best was yet to come. Encouraged by a glass of Black Balsam, there was a spontaneous party in the hallway of the museum. They just could not stop singing and playing, so despite the limited space there were soon a few dancing couples at the dance floor. Even I was asked to dance, but such rhithmic footwork was far beyond my capacities. But I enjoyed it all so much, young and old, all in their beautiful clothes and it was obvious they loved to sing and dance. Goosebumps all over, because I knew, his is as real and authentic as it ever will be. Over time, the group stopped and they left, still in their traditional costumes, to the bus that brought them back to Alsunga. Thank you and goodbye!

En dit is de omslag…

And this is the cover…

Groot nieuws. Voor mij tenminste wel, want als je nog nooit een boek hebt geschreven en dat wel altijd al één van je levensdoelen was, is dat niet niks. Verleden jaar december ontstond het idee. Ik wist direct waar het over moest gaan, Estlandse wanten. Want die zijn zó gevarieerd en mooi, zó leuk, dat iedere breier in Nederland en daar buiten, daar kennis van moet nemen,… vinden wij.

Big news. At least for me because if you have never written a book and nevertheless make it one of the goals in your life, that is not to be sneezed at. December last year the idea struck us. I knew immediately what the subject would be, Estonian mittens. For those mittens are só varied and beautiful, só nice, that every knitter in The Netherlands and abroad, should take note,… that is what I think.

De gang naar de uitgever leverde weinig op. Ze stelden allerlei eisen aan de inhoud en als je ons een beetje kent, weet je dat The Dutch Knitters stronteigenwijs zijn en alles zélf willen bepalen. Ik heb een duidelijk beeld voor ogen waar ik in geloof, en zo moet het worden. Dus ik heb zelf maar een drukker gezocht en eentje gevonden in hartje Amsterdam op de Prinsengracht, in de straat waar mijn moeder, opa en oma woonden. Als dat geen goed voorteken is… Uitgeven in eigen beheer, dus ik doe vrijwel alles zelf, ontwerpen, breien, schrijven, stylen, fotograferen, promoten, distributie, layouten enzovoorts. Een bult werk. En passant leerde ik er een paar beroepen bij. En de deadline is begin oktober.

The visit to the publisher’s was rather unproductive. They made many demands about the contents of the book and anyone who knows us a little, knows that The Dutch Knitters are pig-headed and want to decide everything myself. I have a clear view of what I believe in and that is how it is supposed to be. So I decided to look for our own printer and found one in the centre of Amsterdam at the Prinsengracht, in the street were my mother, grandfather and grandmother lived. If that’s not a good sign… Publishing a book at one’s own means that I do almost everything myself, designing, knitting, writing, styling, taking photographs, promotion, distribution, lay-out, etc. Lots and lots of work. In passing I learned a few new trades. And the deadline is the beginning of October.

Gelukkig was ik al jaren bezig met vooronderzoek. Stapels oude en nieuwe boeken over Estlands breien vullen onze werkkamers. Tig wanten zijn al gebreid en ik geef al jaren workshops over dit onderwerp. Tiina Meeri leerde ons in 2010 tijdens de eerste Estlandreis nog wat extra traditionele opzetten en randjes. De studieweek afgelopen juni in Estland zette beslist de puntjes op de i. Breien met Kihnu Roosi en Ella was ongelooflijk leerzaam. Nu heb ik écht gezien hoe de door de wol geverfde breiers de wanten breien. Ik bekeek een week lang iedere want die ik tegen kwam. Ik ging naar het Eesti Rahva Museum, waar ik niet alleen alle wanten in de permanente collectie bekeken, maar ook vele uren doorbrachten in het depot, waar ik met witte katoenen handschoentjes de oudste en kwetsbaarste wanten en fragmenten mochten onderzoeken. Twee Dutch Knitters en Monika, onze lieve breivriendin, die ons met raad en daad bijstond.

Fortunately, I have been doing research for years. Stacks of old and new books about Estonia fill up my studies. Loads of mittens were knit and I have been giving workshops about this subject for a couple of years. Tiina Meeri taught us some additional traditional cast-ons and edges during our first trip to Estonia. The study week in Estonia last June definitely dotted the i’s and crossed the t’s. Knitting with Kihnu Roosi and Ella was incredibly instructive. That is when I really saw with my own eyes how the dyed-in-the-wool knitters knit their mittens. I examined every mitten I saw in that week. I went to the Eesti Rahva Museum, were I did not only see the permanent collection but also spent many hours in the depot, where I was allowed to examine the oldest and most delicate mittens and remains, wearing white cotton gloves. Two Dutch Knitters and Monika, our dear knitting friend, who advised and assisted us.

Zijn jullie benieuwd? Meer dan een stapeltje boordjes van elf wanten en twee polswarmers geef ik nog niet vrij. Het boek zal eind oktober worden gepubliceerd. I kan niet wachten…..

Curious? A stack of cuffs of eleven mittens and two wrist-warmers are all I will show right now. The book will be published at the end of October. I can hardly wait….

Het delen van kennis is belangrijk, dat is waar we in de breiwereld met z’n allen beter van worden. Als dank voor het delen in de kennis van de Estlandse breiers bieden we dan graag iets uit eigen keuken aan, dus gaven we tijdens ons verblijf in Estland een gratis lesje Brioche (Patentsteek). Nancy Marchant, The Queen of Brioche, schreef er haar meesterwerk Knitting Brioche over en op haar verzoek verspreiden wij met veel plezier de kennis over deze geweldige breitechniek. Een door haar getekend exemplaar van het boek gaven we aan Monika als dank voor het organiseren van de avond. Het was heet en wat rumoerig in Kompott, het schattige restaurantje waar je voor een schijntje heerlijk kan eten, de Nederlandse breivrienden waren eigenlijk doodmoe van de overvolle week en er was zelfs één cursist behoorlijk teut (rustig maar Gerard, we noemen geen namen). De Estlandse breiers, onder wie Monika, Liivi, Liina (van de prachtige Haapsalu-kantbreisels) en de medewerkster van de wolfabriek Aade Long in Rasikuu, deden erg hun best en produceerden prachtige proeflapjes. Je kan zien dat het breien hen in de genen zit. Ondertussen oefende Jans spontaan en geheel onbedoeld nog even het breien van een knoopsgat.

Sharing knowledge is important, that’s what helps us all to grow. To thank the Estonian knitters for sharing their knowledge with us we offered some of our knowledge to them by giving a class Brioche during our stay in Estonia. Nancy Marchant, the Queen of Brioche, wrote the masterpiece Knitting Brioche about this stitch and on her request we share our knowledge about this wonderful knitting technique. She signed a copy of the book we gave Monika to thank her for organising the class. Is was hot and a bit noisy in Kompott, the cute restaurant where you can eat for next to nothing, the Dutch knitting friends were dead tired because of the exhausting week and there even was a drunk participant (don’t worry Gerard, we will not tell it was you). The Estonian knitters, among them was Monika, Liivi, Liina (famous for her beautiful Haapsalu lace knitting) and a employee of the wool mill Aade Long in Rasikuu, tried their very best and produced perfect samples. You can see knitting is their genes. Meanwhile Jans spontaneously and without plannnig it, practised  knitting buttonholes.

We ontmoette er ook Monika’s moeder, die vond dat we de week onder haar dochter’s bezielende leiding goed hadden doorstaan. Ze deelde Estlandse chocolade medailles uit. Lekker! Zelf sprong ze pas nog uit een vliegtuig, waarvoor ze zeker ook een medaille verdiende. Evenals Liina, die een schitterende jurk breide in de techniek van de Haapsalu shawls. Práchtig! En precies de kleur van mijn t’shirtje. Kwam dat even mooi uit. 😉 Monika liet zien hoe je een boodschap kan verstoppen in het garen voor een paar sokken. De kits met het garen zijn te koop bij Emma Leppermann in het centrum van Tallinn.

We also met Monika’s mother, who thought that we deserved a chocolate medal as survivors of a week under the guidance of her dauugther, so she brought one for all of us. Tasted great! She had dived out of a airoplane recently, so she deserved one too. Like Liine who knitted a dress in the technique of the Haapsalu shawls. Beautiful! And it matched my shirt so well. 🙂 Monika showed us how to hide a message in sock yarn. The kits with this yarn you can buy at Emma Leppermann in the center of Tallinn.

In Nederland en België geef ik dit najaar als The Dutch Knitters weer workshops. De agenda is nu online op onze site. Je kan je intekenen bij de wolwinkel waar de workshop wordt gehouden.

In the Netherlands and Belgium I as The Dutch Knitters will give workshops again. The agenda is now online on our site. You can sign up at the location where the workshop will be held. 

Langs de romantische rivier de Loire in Frankrijk vieren ze rond deze tijd de oogstfeesten. Dat houdt hoofdzakelijk in dat er in de dorpen aan lange tafels bewoners en wat verdwaalde toeristen samen eten en je overal wijn mag proeven. Of ze rijden Bachus met wat kindjes en een vaas met wijn rond, gevolgd door de leden van het wijngilde. Als je geluk hebt, ben je net als ons dan toevallig daar op vakantie, als je heel veel geluk hebt, mag je een slokje met ‘m meedrinken. Veel op breigebied was er helaas niet, maar de ontmoeting met de gezellige goedlachse en enigszins teute Bachus maakte veel goed.

Along the romantic river the Loire in France now it is the time they celebrate the harvest. That means that in the villages the inhabitants and some tourists eat together on long tables and you can tast wine everywhere. Or the put Bachus on a cart with some kids and a vase with wine and drive him throught the town, followed by the member of the wine guild. If you are lucky you are there when on holiday like us, if you are very lucky, he will share a zip with you. We didn’t find much knit related stuff there, but meeting a bit drunk Bachus with his big smile made up for all of that.

Totaal off topic, maar wél vreselijk leuk! Zaterdag waren we bij de Gay Parade in Amsterdam. Slechts één bui en verder prima weer.  Geweldig, wat een creativiteit is er gestoken in het bedenken en maken van kostuums en de aankleding van de boten. En bij iedere lage brug moet menig bouwwerk volledig plat op de boot. Alles opklapbaar, vouwbaar of opblaasbaar….. We hadden een prachtig plekkie vlakbij het Anne Frank-huis en de Westertoren. Een vrolijke dag, die einigde in de kroeg, waar zeven of acht prachtig uitgedoste ‘dames’ eindelijk even hun hoofd mochten krabben onder de piepschuim pruiken.

Totally off topic, but lots of fun! Saturday we were at the Gay Parade in Amsterdam. Only one shower and for the rest excellent weather. Great, such creativity was put in designing and making the costums and boats. For every low bridge most of the decoration on the boots have to be make flat. Everything could be pulles down, be folded or was inflateble. We had a good place near the Anne Frank House and the Westertoren.  A cheerful day that ended in the pub, where seven of eight beautifully dressed ‘ladies’ finally could scratch their heads beneath the foam wigs.

Je voelt je een bevoorrecht breier als je de kans krijgt om op Kihnu eiland in Estland de beroemde Kihnu Roosi op te halen als je met je breivrienden in de Kihnu taxi over het eiland scheurt. De chauffeur haalt haar op bij het huisje waar ze woont nu ze ouder wordt. Enorme zwaar geurende seringenbossen maken het tot een idyllisch plaatje dat op mijn netvlies gebrand lijkt. Na de workshop in het museumpje (daarover later meer), gaan we met haar naar Elumõnu, de boerderij waar ze opgroeide en jaren heeft gewoond. In die jaren stouwde ze het huisje vol met haar prachtige handwerken en de patronen die ze door de jaren heen verzamelde. Er is geen slot op de deur, maar de bezem onder de klink geeft aan dat er op dat moment niemand is. Bang voor diefstal? Probeer maar eens van het eilandje af te komen zonder dat iemand van het eiland er erg in heeft……

You know that you are privileged knitter when you get the chance to pick up Kihnu Roosi at her home, when cruising the island in a Kihnu taxi with your knitting friends. The chauffeur goes to the little house where she lives now she is getting older. Huge bushes of lilacs make this image to on that seems to be burned on your retina. After the workshop (more later), we go to Elumõnu, the farm where Roosi grew up and lived almost all her life. In these years she stuffed the little house with her beautiful crafts and patterns she collected. There is no lock on the door, but the broom under the door handle showes nobody is there. Afraid to be robbed? Try getting of the small island without being seen by someone of the island……

Je kijkt je ogen uit in het kleine huisje. Overal hangt of ligt iets om te worden bewonderd. Roosi vertelt erover en Monika vertaalt haar verhalen in het Engels. Prachtige verhalen over de overlevering van de patronen, de tradities en over het verzamelen van urine voor het blauw verven van de garens. Roosi zingt het liedje over hoe de mannen op het eiland tot God baden voor een blauw schaap, ik kan me er iets bij voorstellen…… De muggen hadden een feestmaal aan ons, maar dat was het dik waard. Na afloop bleef Roosi achter om de nacht door te brengen in haar oude huisje. Wie meer wil zien van alle moois in Elumõnu, koopt het boek.

There is so much to see in the little house. Everywhere something is hanging or laid to be admired. Roosi tells about the items and Monika translates her stories into English. Wonderful stories about the surrendering of patterns, the traditions and about collecting urine for dying yarn. Roosi sings the song about how the menn on the island asked God for a blue sheep and I do understand why…… The musquitos had a feast, but it was worth it. Afterwards Roosi stayed in her old house. If you want to see more of all the beautiful things in Elumõnu, can buy the  boek.

Jullie zitten te wachten op het verhaal en vooral de foto’s van Jans die op een truck over het Estlandse eiland Kihnu wordt gereden, niet? Hier is ‘ie dan.

You are waiting for the story and the photos of Jans on a truck on the Estonian island Kihnu, don’t you. Well, here it is.

Taxi’s zien er op Kihnu anders uit dan elders. Het zijn stokoude trucks waar je met behulp van een wankel trapje op klimt met gammele houten bankjes. Gelukkig is het eiland piepklein en rijdt zo’n truck dus  vooral niet te hard, anders schiet je er zo weer af. Maar geloof me, zo te worden gereden over dit schitterende eiland, waar je overal de geur ruikt van bloeiende seringenbosjes, is het meer dan waard.

Taxi’s on Kihnu are different from taxi’s elsewhere. They are terribly old and you have to climb a wobbly stepladder and have unstable wooden seats. Fortunately the island is very small and the trucks don’t drive very fast, otherwise you would end up in the water around the island. But believe me, to be driven over this gorgeous island, where everywhere you can smell the blooming lilac, is worth all of it.

Maar soms houdt zo’n Kihnu taxi er opeens mee op en moet je een stukje lopen of overstappen op een luxer modelletje, namelijk een half verroest oud busje, wederom met houten bankjes. Dan kan je maar beter in de zijspan van je baasje’s motor zitten, meehelllend in alle bochten en met je oren in de wind.

But sometimes the Kihnu taxi doesn’t move anymorer, so you have to walk a bit or change to a more luxurious model, in this case a rusty old bus, again with the same wooden seats. Maybe you can better drive in the side-car of the motor of you master, leaning over in the curves of the road with your ears in the wind.